Hep mi kırmızıdır nazlı gül? Gülün her çeşidi kırmızı olmasa da kırmızılığıyla ayrı bir överler gülü. Ama malumdur ki, pek nazlı bir sevgili olan gül, al düzgününü yüzüne sürmezden evvel kar beyazı imiş. O niyazını terk etmeyen bülbül bir gün gülden uzaklaşmaya dayanamamış, gelmiş, dalına konmuş gülün. Gülü seven dikensiz gül olmadığını da bilir elbet. Gülün dikeni bülbülün bağrına batmış, kanatmış, bu kanla yanağını boyayan gülün kırmızısına boyanmış sinesi. Cân vermiş bülbül, cânâna tâlip olmuş. Sevgilinin aşığına cefâ etmesi, aşığı sevgiliye muhatap kılar, demek ki gül de bülbüle alakasız değil imiş. Öyledir ki aşk ateşi aşıktan önce maşuğa düşermiş.

 

“Aşk odu evvel düştü mâşuka andan âşıka

Şem’i gör kim yanmadan yandırmadı pervâneyi”

 

“Mest_i nâzım kim büyütdü böyle bî-pervâ seni

Kim yetiştirdi bu gûne servden bâlâ seni”

 

Kâmiller, emekle resmolunmuş bir tablonun renklerine bakarken, tablonun güzelliğinde gizli olan o fırça darbelerini görürler. Sanata bakıp sanatkârı, zanaata bakıp zanaatkârı görürler. Hal böyle olunca, güle bakan şair de bahçıvanı görür. Zira gül, yetişmesi pek zor bir çiçektir, sürekli sulanmak ister. Yetişirken bile dikenine katlandıran gülün açılması için, kim bilir nelerden geçmek, neleri terk etmek gerektir?

 

“Ârızun yâdıyla nem-nâk olsa müjgânım nola

Zâyi olmaz gül temennasıyla virmek hâre su”

 

Şüphesiz kendi cânını, kendi varlığını terk eden erişir sevgilinin vaslına. Mumun alevine atlayınca yanacağını biliyordu belki pervane, amma yine de atladı o aleve. Bülbül firkate takat getiremeyip, sinesini gülün dikenlerine hedef tahtası yaptı. Kirpiklerinin yüreklerine saplanacağını bile bile sevgilinin nazlı bakışlarını anlatmaktan vazgeçmedi şairler, âşık cânından geçti, cânânından geçmedi.

 

“Bir nigâh-ı nâza şâyân olduk amma neyleyim

Sinemiz amaçgah-ı tîr-i müjgân oldu hep”

 

Âşık feryâdında samimi oldukça, bahar vakti yaklaşır, bülbülün feryâdı tamam olur, gül sırrını bülbüle verir, konuşan gül olur artık bülbülün nağmelerinden, belki de o yüzden bu kadar hoştur bülbülün sesi. Gül kırmızılara bülbülün kanıyla boyandıysa da, bülbül de çilesi tamam olunca gülün rengine boyanmıştır artık. Ne demişler;

 

“Gonca gülsün gül açılsın cûy feryâd eylesin

Sen sus ey bülbül biraz gülşende yârim söylesin”